Mijn verhaal

Ik probeer minder bagage in mijn rugzak te stoppen.

Mijn hele leven heb ik een stempel gekregen. Ik was het kind van die gekke moeder. Maar ik ben meer dan dat, ik ben mijzelf, met mijn eigen keuzes en mijn eigen leven. Daar heb ik hard voor moeten werken.

Voor een groot deel ben ik opgegroeid bij de pleegouders van mijn moeder, samen met mijn zusjes. In mijn omgeving, op school, bij de scouting en bij mijn familie was er geen ruimte voor mijn verhaal. Alles draaide om mijn moeder. Ik, als kind, was bijzaak. Aan mij werd niet gevraagd hoe het mij ging. Hoe ik mij voelde. Wat het met mij deed om op te groeien bij een (pleeg) opa en oma die mij zagen als het resultaat van hun falen. Ik zou wel net zo terecht komen als mijn moeder, werd er gezegd. Ik stond al bij voorbaat met 1-0 achter.

Bagage uit het verleden

Als kind en later als (jong) volwassene ben ik altijd betrokken geweest bij de problematiek van mijn moeder. Ze was 16 toen ze mij en mijn zusje kreeg. Een paar jaar later kwam mijn jongste zusje er achter aan. Mijn moeder was verslaafd. Als dochters waren wij haar enige directe familie dus al vroeg werd ik betrokken bij het ophalen van medicatie. Later ging ik mee naar gesprekken of werd ik gebeld als mijn moeder weer iets had gedaan. Dat heeft veel impact op mijn leven gehad en nog steeds. Mijn rugzak zit vol met bagage uit het verleden.

En nog kom ik een paar keer per week bij mijn moeder. Om haar te helpen. Ze is tenslotte wel mijn moeder. Maar haar problemen probeer ik niet meer mee naar huis te nemen. Er komt niets meer bij in mijn rugzak. Ik probeer juist minder bagage bij me te dragen. Dat is wel het voordeel van ouder worden. Ik kan nu mijn verwachtingen bijstellen. Erkenning is minder belangrijk geworden. Ik richt mijn energie op leuke dingen zoals mijn prachtige dochter. Haar geef ik de stabiele basis die ik zelf zo gemist heb. Samen ondernemen we van alles zoals picknicken op het gras, knutselen en tekenen. Ik geef haar de aandacht die ze verdient en zadel haar niet op met mijn problemen.

Zorg goed voor jezelf

Terugkijkend naar een leven met een moeder met een psychische aandoening zou ik als advies aan anderen willen meegeven; zorg dat je iemand vindt die echt naar je luistert. Waarmee je open en vrij kan praten. In de omgeving waarin ik ben opgegroeid, wordt praten gezien als ‘de vuile was buiten hangen’. Maar dat is het niet. Je hebt een luisterend oor nodig. Iemand die zonder mening of oordeel aandacht aan je geeft. Waar je je verhaal bij kwijt kan. En zorg goed voor jezelf. Doe dingen waar je energie van krijgt. Dan kom je er wel.

Heb je behoefte aan meer informatie over mantelzorg, neem dan contact op met Indebuurt033.
Telefoon: 033 204 86 77
Mail: mantelzorgers@annezwamborn

Bron afbeelding: MantelzorgNL